Το πιο δύσκολο είναι να ξεχάσεις ότι σε γεμίζει, ότι σε κάνει να χαμογελάς. Ένα τέτοιο άνθρωπο χρειάζεσαι στην ζωή σου για να νιώσεις όλα εκείνα τα σπουδαία συναισθήματα. Δεν έχει σημασία αν αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα, αν μια μέρα ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι αυτό ήταν, πάει τελείωσε. Το δύσκολο είναι όταν καταλάβεις ότι αυτό που ζησατε δεν ήταν μια συνήθεια, ένας εγωισμός, ένα απωθημένο αλλά ήταν ένα αληθινό συναίσθημα, ένας έρωτας που σας έδωσε πολλά, που δεν χαρίστηκε στα όχι, στα πρέπει, αλλά ξεχώρισε για το πάθος και την χημεία. Ξεχνάς ότι δεν σου έδωσε τίποτα, ότι δεν σε άγγιξε, ότι δεν σε έκανε να κλείσεις τα μάτια και να χαμόγελασεις. Το δύσκολο είναι να ξεχάσεις το χαμόγελο, το φιλί, το άγγιγμα, τα λόγια, την ψυχή, το γέλιο, το πρόσωπο που σε έκανε να χαμογελάς, που σε γέμισε με τα πιο ζωντανά συναισθήματα. Που θα τον ερωτευόσουν ξανά και ξανά… Θα τον αναζητούσες και θα ήθελες να ζήσεις μαζί του αυτό το λίγο, που όμως ήταν πολύ. Το δύσκολο είναι να ξεχάσεις τα μάτια που σε εκαναν να νιώσεις εσύ.